دانشنامه سیب دانشنامه سیب ! دکوراسیون داخلی، پزشکی و زندگی روزمره
شاید این مطالب برایتان مفید باشد
فراموشی با وجود اینکه یکی از بزرگ ترین نعمت‌های اعطا شده از سوی خداوند به انسان است، غم بزرگی را با خود یدک می کشد. فراموشی در سینما سر دراز دارد. عده‌ای از سینماگران به تمایل شخصی دوست دارند که چند صباحی را فعالیت نکنند، اما جبر هنر هفتم به عده‌ای دیگر اجازه کار نمی‌دهد. در ادامه نگاهی خواهیم انداخت به چند تن از بازیگرانی که خبری ازشون نیست و کم کار شده‌اند.
بازیگران فراموش شده ایرانی
سینمای ایران در طول سال‌های حیات پر فراز و نشیب خود، بازیگران مرد و زن فراوانی را معرفی و مشهور کرده است. برخی از این افراد خوشبختانه پس از سال‌ها همچنان به بازیگری مشغول هستند، در حالی که بعضی دیگر پس از افول ستاره شانسشان، کم‌رنگ شده‌اند. اگر سینما و تلویزیون این لحن‌ها و جنس‌های ویژه و متفاوت بازیگران را از یاد نمی‌برد، امروز شاهد حضور تکراری تعدادی مشخص از هنرمندان برای نقش‌های اول، دوم، سوم و چندم نبودیم.
فرامرز صدیقی
آقای فرامرز صدیقی برای آخرین بار در فیلم خاک و آتش (مهدی صباغ زاده/ 1389) بر پرده نقره‌ای سینما حضور پیدا کرده است. او دو سال پیش از این فیلم نیز در فیلم دختر آدم، پسر حوا (رامبد جوان/ 1387) بازی کرد.
فرامرز صدیقی از جمله بازیگرانی است که با بسیاری از کارگردان‌های بزرگ سینمای ایران همکاری کرده و حتی کارگردانی فیلم طعمه در سال 1371 را نیز در کارنامه هنری خود دارد. او در سال 1370 موفق به دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد برای فیلم دادستان (بزرگمهر رفیعا) شد. وی همچنین سه بار در لیست نامزد دریافت سیمرغ برای فیلم های دندان مار، مارال و هزاران زن مثل من قرار گرفته است. اما این بازیگر بیش از یک دهه است که حتی در سریال‌های تلویزیونی نیز بازی نکرده است.
مصطفی طاهری
نام مصطفی طاهری با آن چهره و صدای ویژه‌اش برای دوستداران تئاتر، سینما و تلویزیون ناآشنا نیست. وی فعالیت هنری خود را از سال 1348 در تئاتر شروع کرد و با ایفای نقش در فیلم تجربه به کارگردانی عباس کیارستمی حضور در جلوی دوربین را تجربه کرد. مصطفی طاهری به خوبی از چشمان نافذ و صدای خاص خود برای باورپذیرتر کردن نقش‌هایش بهره می‌برد؛ چرا که این چهره و صدا برای بازی در نقش‌های جدی، گاه خاکستری و حتی منفی بسیار مناسب است. البته توانمندی طاهری در بازیگری به قدری است که توانسته چهره و صدایش را در نقش‌هایی با رگه‌های طنز نیز به کار گیرد. در این خصوص می‌توان به بازی درخشان او در سریال تفنگ سرپر (امرالله احمدجو) در نقش گرگیش یا نقش‌آفرینی در مجموعه شاهگوش (داوود میرباقری) اشاره کرد.
بازی او در سریال مختارنامه در نقش بن حریث، رئیس دارالشرطه کوفه در زمان آل زیاد نیز یکی از ماندگارترین نقش‌های او در کارنامه هنری‌اش است. آخرین بازی طاهری در سینما به ایفای نقش کوتاهی در فیلم نازنین (مهدی گلستانه) در سال 1392 برمی‌گردد.
گلچهره سجادیه
آخرین فیلمی که از گلچهره سجادیه به تصویر درآمده، حوالی اتوبان (سیاوش اسعدی) در سال 1387 است. البته این بازیگر گزیده‌کار در سال 1394 نیز در فیلم باران می‌بارید (علی صفی‌خانی) نیز ایفای نقش کرده که این فیلم هنوز به اکران در نیامده است. همچنین آخرین تجربه حضور او در تلویزیون به سریال آنام در سال 1396 باز می‌گردد.
او برای سرزمین خورشید (احمدرضا درویش/ 1375) سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول زن و تندیس زرین اولین جشن خانه سینما را دریافت کرد. سجادیه همچنین دو بار در لیست نامزد دریافت سیمرغ بلورین جشنواره فیلم فجر برای بازی در فیلم‌های هبوط (احمدرضا معتمدی/ 1372) و هیوا (رسول ملاقلی پور/ 1377) قرار گرفته است. دندان مار، گروهبان و رد پای گرگ ساخته مسعود کیمیایی و کلاغ به کارگردانی بهرام بیضایی نیز از دیگر آثار هنری ای بازیگر محسوب می‌شوند.
آخرین مادران بازمانده سینمای ایران
سینما و تلویزیون ایران در دوره‌ای از زمان، مادرها و مادربزرگ‌های بسیاری داشت. روانشادانی همچون حمیده خیرآبادی، رقیه چهره آزاد، مهری مهرنیا، نیکو خردمند، جمیله شیخی، لوریک میناسیان و بسیاری دیگر با بازی‌های درخشان خود حس مادری را به خوبی به مخاطب منتقل می‌کردند. اما از میان مادرانی که همچنان سایه سبزشان بر سر هنر ایران گسترده است، می‌توان به ژاله علو، پری امیرحمزه و ثریا قاسمی اشاره کرد. خانم ثریا قاسمی کمابیش در سینما و تلویزیون حضور دارند و آخرین نقش‌آفرینی او در فیلم پرواز 175 (محمدحسین حقیقت) است. اما دو بانوی دیگر چند سالی است که نه در سینما و نه در تلویزیون حضور نداشته‌اند.
