دانشنامه سیب دانشنامه سیب ! دکوراسیون داخلی، پزشکی و زندگی روزمره
شاید این مطالب برایتان مفید باشد
حافظ یکی از بزرگ‌ترین شعرای فارسی زبان است و اشعار او به عنوان یک گنجینه از حکمت، عشق، و فلسفه در ادبیات فارسی محسوب می‌شوند. اشعار عاشقانه حافظ به طرزی فوق‌العاده تاثیرگذار و دلنشین هستند که تا به امروز مورد توجه و تحلیل دست‌اندرکاران مختلفی قرار گرفته‌اند. مهمترین موضوعی که حافظ به آن پرداخته است، عشق است. او در اشعار خود عاشق را به عنوان یک معشوق اسرارآمیز و بی‌نهایت توصیف می‌کند که از جستجوی عشق و تحقق واحد با او، بی‌خبر نمی‌ماند. در اشعار عاشقانه حافظ به وفاداری به عشق تاکید دارد و وفادارای را به عنوان مفهومی مهم در رابطه عاشقانه نشان می‌دهد. او معتقد است که عشق و وفا نیازمند تعهد و پایبندی به دیگری است، همچنین حافظ در اشعار خود به طرز فلسفی و جذابی به زیبایی‌ها و عارض‌های معشوق اشاره دارد. این تناقض بین زیبایی خارق‌العاده و آثار گذشته بر روی معشوق، موضوعی است که در اشعار او به طرزی عمیق مطرح شده است. به طور کلی، شعرهای حافظ با معنای و تحلیل های بسیار، دنیای پرپیچ و خمی را در موضوعات عاشقانه به تصویر می‌کشند که به معنای عمیق‌تر عشق، انسانیت و وجود انسانی می‌پردازد.
بهترین اشعار عاشقانه حافظ کدام‌اند؟
تعیین بهترین اشعار عاشقانه حافظ ممکن است به دلایل زیادی نسبی باشد و بستگی به سلیقه شخص داشته باشد. اما در متن زیر، به چند شعر عاشقانه از حافظ اشاره می‌کنیم که به عنوان برخی از معروف‌ترین و جذاب‌ترین اشعار او در این زمینه محسوب می‌شوند:
- ای دل، اگر عاشقی از عشق بگوی / نشنود آن که را خداوند می‌داند
در این شعر، حافظ به دل می‌گوید که اگر واقعاً عاشق است و از عشق بخواهد بگوید، کسی جز خداوند نخواهد شنید، که این اشعار عاشقانه حافظ را با شوق و پرشوری ترسیم می‌کند. - گر نقش گردون به دست آوری تو نیز / بر سر خویشتن زنی تا برود
در این شعر، حافظ به معنای نقش‌آفرینی و قدرت تحولی که عشق دارد، اشاره دارد. او می‌گوید که اگر تو هم قدرت نقش گرفتن از گردون (سرنوشت) داشته باشی، می‌توانی زندگی خود را تغییر دهی. - عشق آمد و گفت: من نیز هستم / جان‌ها ز من و تو همه در هم هستند
در این شعر، حافظ به طرزی ساده ولی عمیق، اشاره به وجودیت عشق می‌کند و می‌گوید عشق آمده و به او خبر می‌دهد که همه‌چیز در جهان از عشق پدید آمده است و همه وجودها در واقع در هم تنیده‌اند.
- گر چه در دام تو بسی خواهد افتاد / پر گران به دامنی که دلخواهی داری
در این شعر، حافظ به آسیب‌ها و عواقبی که عشق می‌تواند داشته باشد، اشاره دارد. او می‌گوید کسی که عاشق شده، ممکن است در دام توفیق‌ها و چالش‌های عشق بیافتد، اما این دام پر گرانبها و ارزشمندی است که دلخواهی داری. - عشق، آنکس که جان را بی‌جانان ندهد / نه اوست درستی، نه اوست باطلی
در این شعر، حافظ به مفهومی از عشق به نام “آنکس که جان را بی‌جانان ندهد” اشاره می‌کند. این عشق نه مطلقاً درست است و نه مطلقاً باطل، بلکه یک وجه تعامل عمیق بین انسان و معشوق خود است.
این تنها چند نمونه از اشعار عاشقانه حافظ هستند که هر یک از آن ها به طرزی خاص و فرهنگی ارزشمند به موضوعات عشق، انسانیت، و عرفانیت پرداخته‌اند. انتخاب بهترین‌ها بستگی به سلیقه هر فرد دارد.
گلچینی از بهترین اشعار عاشقانه حافظ
بهترین و زیباترین بیت های اشعار عاشقانه حافظ را برایتان قراردادیم. با خواندن این اشعار لذت ببرید.
“چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست
سخن شناس نه‌ای جان من خطا این جاست…
در انـــدرون مــــن خستـــه دل نـــدانــــم کــیســت
کــــه مـــن خموشـــم و او در فغــان و در غوغاست…”
“مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست
تا کنم جان از سر رغبت فدای نام دوست
واله و شیداست دایم همچو بلبل در قفس
طوطی طبعم ز عشق شکر و بادام دوست”
“حافظ از شوق رخ مهر فروغ تو بسوخت
کامگارا نظری کن سوی ناکامی چند
سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت
آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت
تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت
جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت”
“خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت
به قصد جان من زار ناتوان انداخت
نبود نقش دو عالم که رنگ الفت بود
زمانه طرح محبت نه این زمان انداخت”
“جز نقش تو در نظر نیامد ما را
جز کوی تو رهگذر نیامد ما را
خواب ارچه خوش آمد همه را در عهدت
حقا که به چشم در نیامد ما را”
“ما را که درد عشق و بلای خمار کشت
یا وصل دوست یا می صافی دوا کند
جان رفت در سر می و حافظ به عشق سوخت
عیسی دمی کجاست که احیای ما کند”
“الا یا ایها الساقی..
الا یا ایها الساقی ادر کاسا و ناولها
که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل‌ها
به بوی نافه‌ای کاخر صبا زان طره بگشاید
ز تاب جعد مشکینش چه خون افتاد در دل‌ها
مرا در منزل جانان چه امن عیش چون هر دم
جرس فریاد می‌دارد که بربندید محمل‌ها
به می سجاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید
که سالک بی‌خبر نبود ز راه و رسم منزل‌ها
شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل
کجا دانند حال ما سبک باران ساحل ها
همه کارم ز خود کامی به بدنامی کشید آخر
نهان کی ماند آن رازی کز او سازند محفل ها
حضوری گر همی‌خواهی از او غایب مشو حافظ
متی ما تلق من تهوی دع الدنیا و اهملها”
“چه جرم کرده‌ام ای جان و دل به حضرت تو
که طاعت من بی‌دل نمی‌شود مقبول
به درد عشق بساز و خموش کن حافظ
رموز عشق مکن فاش پیش اهل عقول”
